Η σχέση μεταξύ της ελληνικής και της εβραϊκής γλώσσας –μέλους της σημιτικής γλωσσικής οικογένειας– ανάγεται στα βάθη της αρχαιότητας. Μερικές δάνειες λέξεις και, βεβαίως, το αλφαβητικό σύστημα γραφής (υπενθυμίζουμε ότι το ελληνικό αλφάβητο βασίζεται στη λεγόμενη φοινικική γραφή, δηλαδή σε βορειοσημιτικές γραφές του τέλους της 2ης και των αρχών της 1ης χιλιετίας π.Χ.) φανερώνουν τις επιδράσεις που δέχτηκε η ελληνική από σημιτικές γλώσσες στα πρωιμότερα στάδια των εν λόγω επαφών. Η επιρροή αυτή έγινε ακόμα πιο αισθητή πολύ αργότερα, όταν μεταφράστηκαν οι Εβραϊκές Γραφές (η καθ’ ημάς Παλαιά Διαθήκη) και όταν συνεγράφησαν τα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Σε ό,τι αφορά το αντίστροφο, δηλαδή την επίδραση που άσκησε η ελληνική στην εβραϊκή γλώσσα, σχετικά δείγματα παρατηρούνται αφενός στην Εβραϊκή Βίβλο και αφετέρου στην εβραϊκή ραββινική γραμματεία, στην εβραϊκή που χρησιμοποιούσαν στα κείμενά τους οι ραββίνοι, οι θρησκευτικοί λειτουργοί των Εβραίων. Κατ’ αρχάς, εν συγκρίσει με την ονομαζόμενη βιβλική εβραϊκή, οι όποιες ενδείξεις ελληνομάθειας εντοπίζονται κυρίως στα βιβλία της όψιμης φάσ
Διαβάστε περισσότερα |