Η απαρχή των επαφών της ελληνικής με τις κελτικές γλώσσες ανάγεται στους χρόνους πριν από τις μεγάλες κελτικές επιδρομές του 4ου αιώνα π.Χ. Έλληνες και Κέλτες είχαν ήδη συνυπάρξει σε διάφορες τοποθεσίες της μεσογειακής λεκάνης και των Βαλκανίων, ενώ έλληνες ναυτικοί είχαν εξερευνήσει τις δυτικές ακτές της Ευρώπης φθάνοντας έως τα Βρετανικά Νησιά, όπου παρευρίσκονταν ορυχεία κασσίτερου και χαλκού, στην περιοχή της Κορνουάλης (στο νοτιοδυτικό άκρο της Μεγάλης Βρετανίας) και στο αντικρινό της νησιωτικό σύμπλεγμα Σίλυ. Τον 6ο κιόλας αιώνα π.Χ. ο Εκαταίος ο Μιλήσιος, ο ίωνας γεωγράφος, μνημονεύει τρεις ελληνικές αποικίες στη νότια Γαλλία: Μασσαλία –η διάσημη αποικία των Φωκαέων–, Νάρβων και Νύραξ. Οι Κέλτες αναφέρονται ως Κελτοί, ενώ η ονομασία Γαλάται απαντά πρώτη φορά όταν γίνεται λόγος για τους κέλτες εισβολείς του 4ου αιώνα π.Χ. Μάλιστα, ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια τόσο για τους Γαλάτες της βόρειας Ιταλίας και της Γαλλίας όσο και για εκείνους της Ανατολής (οι τελευταίοι, πάντως, αποκαλούνται επίσης Γαλάται εώοι, δηλαδή ανατολικοί Γαλάτες). Εξ όσων γνωρίζουμε από τις πρ  
Διαβάστε περισσότερα |