Πέραν του Αλκμάνος, στους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνικού χορικού λυρισμού συγκαταλέγονται ο Στησίχορος ο Ιμεραίος (ονομάστηκε έτσι επειδή πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του, στα τέλη του 7ου και στο α’ μισό του 6ου αιώνα π.Χ., στην Ιμέρα, στη βόρεια ακτογραμμή της Σικελίας), ο Ίβυκος από το Ρήγιο της Κάτω Ιταλίας (περί τα μέσα του 6ου αιώνα π.Χ.), ο Σιμωνίδης ο Κείος (περίπου 556-468 π.Χ.), ο ανιψιός του τελευταίου Βακχυλίδης (α’ μισό του 5ου αιώνα π.Χ.), επίσης από την ιωνική Κέα (Τζια) των Κυκλάδων, και βεβαίως ο περίφημος Πίνδαρος από τις Κυνός Κεφαλές, οικισμό της Βοιωτίας (γεννήθηκε στο τελευταίο τέταρτο του 6ου αιώνα π.Χ. και απεβίωσε μετά το 446 π.Χ.). Σε ό,τι αφορά τις ειδικότερες επιδράσεις των ομηρικών επών στο εν γένει έργο και στη γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι προαναφερθέντες, ο Στησίχορος εν πρώτοις έγινε διάσημος χάρη στη μεταποίηση επικών θεμάτων σε μέτρα λυρικά, αποκλήθηκε δε λυρικός Όμηρος εξαιτίας της εξάρτησής του από το μεγάλο επικό ποιητή. Στη διάλεκτο του Ιβύκου είναι σαφέστατες οι επιδράσεις του έπους, χωρίς να απουσιάζουν ένα λεπτό δωρικό
Διαβάστε περισσότερα |