Ακολουθώντας τη γραμμή που είχαν χαράξει πρωτευόντως ο Πλάτων και δευτερευόντως ο Αριστοτέλης αρκετούς αιώνες πιο νωρίς, ο Πλούταρχος, στο κείμενό του υπό τον τίτλο Συγκρίσεως Αριστοφάνους και Μενάνδρου Επιτομή (περιλαμβάνεται στα Ηθικά του), επικρίνει την αριστοφανική κωμωδία ως αδέξια και κακοήθη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Το αριστοφανικό ύφος θεωρείται υπερβολικά φορτωμένο με χονδροειδή αστεία και ρητορικά τεχνάσματα, κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δεν κατορθώνει να αποδώσει σε κάθε λέξη, σε κάθε θεατρικό πρόσωπο κατ’ επέκταση, το πρέπον και το οικείο. Στον αντίποδα της προσέγγισης αυτής είναι το ύφος του Μενάνδρου, που συνιστά πρότυπο για το πώς πρέπει να χρησιμοποιείται η γλώσσα στο θέατρο αλλά και στην ποίηση. Αποφεύγοντας τις δραματικές διακυμάνσεις, κινούμενος μέσα σε ένα πλαίσιο ρεαλισμού και ομοιομορφίας, ο Μένανδρος πετυχαίνει –πάντα κατά τον Πλούταρχο– να συνταιριάξει τις λέξεις, ώστε να είναι ανάλογες με τον κάθε χαρακτήρα, το κάθε συναίσθημα και την κάθε ηλικία. Εν τω μεταξύ, η θέση αυτή για την αριστοφανική κωμωδία –η απομυθοποίηση κατ’ ουσίαν του Αριστ
Διαβάστε περισσότερα |