Έχουμε ήδη αναφέρει, εξετάζοντας τις διαλέκτους στην αρχαία ελληνική λογοτεχνία, ότι το τραγικό δράμα είναι ένα σύνθετο είδος, όπου συγχωνεύτηκαν στοιχεία –γλωσσικά και άλλα– των δύο προγενέστερων μορφών της αρχαίας ελληνικής ποιητικής παράδοσης, του έπους και της λυρικής ποίησης. Ο λόγος της τραγωδίας ειδικότερα είναι εξόχως ετερογενής, η γλώσσα της είναι ποικιλόμορφη και πολύσημη, καθώς σε αυτή συνυπάρχουν μυθολογικά δεδομένα και παραδοσιακά στοιχεία μαζί με την προφορική διάλεκτο και τη λογοτεχνική γλώσσα της κλασικής Αθήνας. Τούτων δοθέντων, οι μεγάλοι τραγικοί ποιητές του 5ου αιώνα π.Χ. δεν αποσκοπούν σε μια ρεαλιστική αναπαράσταση του μύθου του έργου τους, αλλά επιχειρούν να προσεγγίσουν και να αξιολογήσουν το μυθικό κόσμο με βάση τις αντιλήψεις και τη γλώσσα της δικής τους εποχής. Με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνεται μια ιδιότυπη θεατρική πραγματικότητα, που παλινδρομεί ανάμεσα στο παλιό και το καινούριο, ανάμεσα στο μύθο και την ιστορία. Αυτή η μοναδική και ανεπανάληπτη ενότητα διαρκώς μεταβαλλόμενων ετεροτήτων και αντιθέσεων, αυτό το εκπληκτικό παιχνίδι ισορροπιών και ανατροπώ
Διαβάστε περισσότερα |