Εξ όσων γνωρίζουμε, κατά τους Ελληνιστικούς Χρόνους υπήρχε σε πρακτικό επίπεδο μια σαφής διαφοροποίηση ανάμεσα στη λογοτεχνική και τη μη λογοτεχνική μετάφραση: στην πρώτη συναντούμε ελεύθερες κατά το μάλλον ή ήττον αποδόσεις, στη δεύτερη πιστές –με διάφορες παραλλαγές ασφαλώς– αποδόσεις. Την εν λόγω διάκριση προέβαλε εμφατικά στα χρόνια της Ύστερης Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (1ος αιώνας π.Χ.) ο Κικέρων, ο οποίος ως έγκριτος μεταφραστής τονίζει πως σημασία έχουν όχι οι λέξεις αυτές καθαυτές, αλλά το νόημα των κειμένων. Η δική του μεταφραστική μέθοδος, όπως την περιγράφει επακριβώς ο ίδιος, θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στο ακόλουθο χωρίο: «Και δε μετέφρασα ως απλός μεταφραστής, αλλά ως ρήτωρ, διατηρώντας το γενικό νόημα και τη μορφολογία του πρωτοτύπου, […] αλλά σε γλώσσα σύμφωνη με τις ημέτερες γλωσσικές συνήθειες. Δε θεώρησα απαραίτητο να αποδώσω το κείμενο λέξη προς λέξη, αλλά να διαφυλάξω το γενικό ύφος και την ουσία (κύρια σημασία) του». Την περιφρόνηση του Κικέρωνος για τους αδέξιους μεταφραστές, τους μεροκαματιάρηδες υπερασπιστές της πιστής μετάφρασης, συμμερίζεται και ο Οράτιος, ο με
Διαβάστε περισσότερα |