Η διαλεκτική ποικιλία, δηλαδή οι τοπικές γλωσσικές παραλλαγές, οι τοπικές αποκλίσεις αναφορικά με το λεξιλόγιο ή την προφορά, δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της σύγχρονης Ελλάδας. Και στην αρχαία Ελλάδα παρευρίσκονταν διαλεκτικοί τύποι που εμφάνιζαν διαφορές από λεξιλογικής ή φωνολογικής απόψεως. Μάλιστα, σε αντίθεση με τη σύγχρονη εποχή, όπου η κοινή νεοελληνική αναγνωρίζεται ως η κυρίαρχη γλωσσική μορφή, στον προκλασικό και κλασικό ελληνικό κόσμο, στην προαλεξανδρινή αρχαιότητα, καμία διάλεκτος δεν περιεβλήθη με το κύρος της κοινής γλώσσας, παρά την ομολογουμένως ευρύτατη διάδοση της περίφημης αττικής διαλέκτου. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την αρχαία ελληνική λογοτεχνία, τον αρχαίο πεζό και ποιητικό λόγο, η διαλεκτική ποικιλία αποτέλεσε ένα από τα βασικά γνωρίσματά του. Και οφείλουμε εδώ να υπογραμμίσουμε ότι η χρήση των διαλεκτικών στοιχείων δεν πρέπει να αποδοθεί απλώς στην έλλειψη μιας κοινώς αποδεκτής γλωσσικής μορφής, μιας καθιερωμένης λογοτεχνικής γλώσσας. Και τούτο, διότι κάθε γραμματειακό είδος ήταν πραγματικά συνυφασμένο με τη διάλεκτο στην οποία είχε καλλιεργηθεί και καταγρ
Διαβάστε περισσότερα |