Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζουν ασφαλώς δύο ακόμα κατηγορίες δούλων, από τη μια οι αποκαλούμενοι χωρίς οικούντες και από την άλλη εκείνοι που ήταν υποχρεωμένοι να ασκούν τα εργασιακά τους καθήκοντα υπό επαχθέστατες συνθήκες. Κατά πρώτον, οι χωρίς οικούντες (στις λεγόμενες βορειοδυτικές διαλέκτους της δωρικής ομάδας απαντώνται ως δίχα οικέοντες) διέμεναν –με τις οικογένειές τους εννοείται– σε δικές τους οικίες και μεριμνούσαν οι ίδιοι για την τροφή και την εν γένει συντήρησή τους, καθώς εργάζονταν σε εργαστήρια ή άλλου είδους μικροεπιχειρήσεις και κατέβαλλαν στο δεσπότη τους ένα πάγιο ποσό (την αποφοράν), κρατώντας για τον εαυτό τους τα υπόλοιπα κέρδη. Κατά δεύτερον, παρευρίσκονταν δούλοι που υπέφεραν τα πάνδεινα, επειδή, κατά την κρίση βεβαίως των κυρίων τους, ήταν οι πλέον βάρβαροι και ως εκ τούτου δεν τους ταίριαζαν οικιακές ασχολίες ή άλλες σχετικά ήπιες μορφές εργασίας. Τέτοιοι άνθρωποι, παραδείγματος χάριν, δούλευαν αλυσοδεμένοι σε γαλαρίες των μεταλλείων του Λαυρίου ή εργάζονταν σε μύλους γυρίζοντας τις μυλόπετρες. Ορισμένοι επιπρόσθετοι όροι που περιλαμβάνονται στο υπό εξέταση ε
Διαβάστε περισσότερα |