Κεταμίνη: Έφηβος περιγράφει πώς η χρήση τού κατέστρεψε τη ζωή – Έπαιρνε 11 γραμμάρια την ημέρα Ημερομηνία:
Σήμερα 5/12/2025, 20:48 - Εμφανίσεις: 24
Σοκ έχει προκαλέσει η εξομολόγηση ενός εφήβου στον Βρετανό δημοσιογράφο Σκοτ Χέιμς, για τον εθισμό του στην κεταμίνη και για τις συνέπειες που είχαν τα ναρκωτικά στη ζωή του.
Ο Μαρκ μίλησε στον Χέιμς έπειτα από 100 ημέρες που ήταν «καθαρός», καθώς εισήχθη σε κέντρο αποτοξίνωσης.
13 χρόνων Μιλώντας στον δημοσιογράφο, ο Μαρκ δήλωσε ότι ήταν περίπου 13 χρόνων όταν άρχισε να πηγαίνει σε μια λέσχη νέων.
Εκεί γνώρισε μερικά μεγαλύτερα παιδιά και σύντομα έγιναν φίλοι.
Στην αρχή «δοκίμαζαν χόρτο», αλλά σταδιακά άρχισαν να καταναλώνουν αλκοόλ.
Και κατέληξαν να ληστεύουν καταστήματα για να βρουν αλκοόλ ή αντικείμενα, που θα ήταν δυνατόν να πουλήσουν για να αγοράσουν ποτά.googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m1"); }); Το επόμενο βήμα ήταν η κοκαΐνη και η κεταμίνη.
Όταν τα δύο ναρκωτικά συνδυάζονταν, τα ονόμαζαν «Κάλβιν Κλάιν».
Ένα σακουλάκι την εβδομάδα «Ένα σακουλάκι μου κρατούσε μια εβδομάδα», δήλωσε ο Μαρκ.
«Αλλά πολύ γρήγορα δεν μου κρατούσε ούτε μια εβδομάδα.
Έφτασα να παίρνω 11 γραμμάρια την ημέρα».document.addEventListener("DOMContentLoaded", function () {lazym2();}); Περιγράφοντας την πρώτη φορά που πήρε κεταμίνη, δήλωσε ότι είχε πάει σε ένα πάρτι.
Εκεί υπήρχε κάποιος εκεί που «ουρούσε αίμα» και έδειξε στον έφηβο τα συμπτώματα της μακροχρόνιας χρήσης κεταμίνης.
Παρ’ όλα αυτά, τη δοκίμασε.
Έκτοτε, όταν είχε κάποια χρήματα, απεφάνθη ότι δεν επιθυμούσε να τα ξοδεύει σε αλκοόλ και απεφάνθη ότι θα προτιμούσε να πάρει κεταμίνη.
«Έτσι, κατέληξα να το κάνω αυτό.
Ξέρετε, απλώς άρχισα να κάνω μικρές δόσεις.
Μου άρεσε», δήλωσε ο Μαρκ.
«Και πολύ γρήγορα άρχισε να γίνεται καθημερινότητα για μένα.
Το έκανα στις τουαλέτες του σχολείου.
Αλλά εκεί, δεν το παράκανα και ένιωθα ότι μπορούσα να κάθομαι εκεί, συγκεντρωμένος.
Έτσι δεν με απέβαλαν από την τάξη μου».googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_middle_2"); }); Αλλά η κατάσταση χειροτέρευε.
Κατά καιρούς τον έβρισκαν «να περπατάει στη μέση του δρόμου, χαμένος, χωρίς να ξέρει πού είναι».