Γιατί η πολιτική φαντασία έχει πεθάνει – και πώς να την αναστήσουμε Ημερομηνία:
Σήμερα 5/12/2025, 08:08 - Εμφανίσεις: 17
Υπάρχει ένα φάντασμα ανάμεσά μας.
Από την «Σιδηρά Κυρία της Ανατολής» που διορίστηκε πρωθυπουργός της Ιαπωνίας έως την «Σιδηρά Κυρία της Βενεζουέλας» που έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, από τον πρωθυπουργό του Βελγίου που δημοσίευσε στο Twitter μια φωτογραφία της Μάργκαρετ Θάτσερ ως μοναδική απάντησή του στις μαζικές διαμαρτυρίες κατά της λιτότητας, η παγκόσμια πολιτική έχει και πάλι κυριευθεί από το… TINA (There Is No Alternative – Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση).
Άλλωστε, σύμφωνα με τον εκλεγμένο πρόεδρο της Βολιβίας, η ιδεολογία δεν βάζει φαγητό στο τραπέζι.
Πάντως, χωρίς μια δηλωμένη ιδεολογία, το σύνολο των αρχών που εκφράζουν υποστήριξη στ πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα γίνεται σκόπιμα ασαφές.
Η υποτιθέμενη απουσία εναλλακτικών λύσεων αναιρεί τον ίδιο τον σκοπό της πολιτικής συμμετοχής.
Πώς μπορούμε να φανταστούμε ένα πολιτικό μέλλον όταν μας λένε ότι δεν υπάρχει; Σύμφωνα με τον Mark Fisher, τον Βρετανό φιλόσοφο και συγγραφέα, «είναι πιο εύκολο να φανταστεί κανείς το τέλος του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού».
Ή, σε μια πιο ευθεία δήλωσή του: «Είναι πιο εύκολο να φανταστεί κανείς το τέλος του καπιταλισμού παρά ένα αριστερό Εργατικό Κόμμα».
Σε μια τέτοια κατάσταση καπιταλιστικού ρεαλισμού – αυτή την αδυναμία να συλλάβουμε αξιόπιστες εναλλακτικές πολιτικές αφηγήσεις – πώς μπορούμε να κάνουμε το μέλλον ξανά πιστευτό και να αποκαταστήσουμε την πίστη στην κοινωνική πρόοδο;googletag.cmd.push(function() { googletag.display("300x250_m1"); }); Η ιδεολογία που αρνείται την ύπαρξή της Το κυρίαρχο πολιτικό δόγμα της εποχής μας παρουσιάζεται ως «μη ιδεολογικό».
Μια πιο ακριβής περιγραφή θα ήταν ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ιδεολογία που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της.
Η κεντρική της αρχή – η αύξηση του πλούτου πάνω από όλα – είναι τόσο απλοϊκή, που θα ήταν δύσκολο να την προωθήσει κανείς λαμβάνοντας υπ' όψιν τα δικά της πλεονεκτήματα.
Οι στόχοι των σύγχρονων συντηρητικών φαίνεται να περιορίζονται στη συσσώρευση κεφαλαίου σε βάρος όλων όσων αξίζει πραγματικά να διατηρηθούν.