Από τον Yannis Androulidakis

Για τις πειθαρχικές ευθύνες των «δημοσιογράφων» που διακίνησαν τις προηγούμενες ημέρες την «επιβεβαιωμένη είδηση» για την υποτιθέμενη σεξουαλική κακοποίηση του νεκρού μωρού από τη Συρία θα τα πούμε αύριο. Αν υπάρχουν και νομικές δεν έχω ιδέα -νομίζω όμως ότι πρέπει να διερευνηθεί. Υπάρχει μια πολιτική διάσταση ωστόσο που μου φαίνεται ότι έχει ενδιαφέρον. Ένα από τα βασικά μαζικά αισθήματα που επέτρεψαν στο ναζισμό να κυριαρχήσει στη Γερμανία χωρίς πολλές εσωτερικές αντιδράσεις ήταν ότι από ένα σημείο και πέρα, μεγάλο μέρος της γερμανικής και όχι μόνο κοινωνίας είχε πάψει να αντιλαμβάνεται τα θύματα του καθεστώτος ως ανθρώπους. Εβραίοι, τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, Σλάβοι, λιγότερο ίσως οι κομμουνιστές, είχαν χάσει στα μάτια πολλών την ανθρώπινη ιδιότητα.

Ήταν μάλιστα τόσο ηγεμονικό αυτό το συναίσθημα ώστε, σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων, έφτασε να διεμβολίσει τα ίδια τα θύματα, τα οποία έφτασαν τα ίδια να πάψουν να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως άνθρωπο (ο Πρίμο Λέβι, εξηγεί με αυτόν τον τρόπο το χαμηλό ποσοστό αυτοκτονιών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης).

Η διαχείριση των ΜΜΕ -έχω ήδη στο μυαλό μου τον ΑΝΤ1, το Πρώτο Θέμα και το iefimerida- αυτής της κατασκευασμένης ιστορίας, έχουν ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό. Ο ρατσισμός δεν αρκεί να εξηγήσει το ότι Μέσα που απευθύνονται σε πολύ κόσμο έσπευσαν να βγάλουν δύο γονείς που μόλις είχαν χάσει το μωρό τους ως βιαστές και δολοφόνους του. Δεν υπάρχει κανένα θέμα θεαματικότητας ή κλικ -για όλα αυτά θα βοηθούσε να προσθέσουν την είδηση ότι το παιδί ήταν βαριά άρρωστο, κι ωστόσο το απέκρυψαν. Μόνο αν πάψεις να θεωρείς άνθρωπο κάποιον μπορείς να του χρεώσεις τη μέρα που χάνει το παιδί του ότι το δολοφόνησε κακοποιώντας το σεξουαλικά. Η ιδέα ότι απέναντί σου είναι ένα ανθρώπινο ον λειτουργεί αποτρεπτικά για κάτι τέτοιο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό το αποτρόπαιο συναίσθημα τους τελευταίους μήνες. Οι πανηγυρικές κραυγές για τους πνιγμούς παιδιών στο διαδίκτυο είναι ένα αντίστοιχο παράδειγμα, οι αποστροφές δημόσιων προσώπων, όπως του φασίστα υπουργού Γεωργιάδη ή του φασίστα δημοσιογράφου Οικονόμου, επίσης. Είναι εντούτοις η πρώτη φορά που εμφανίζεται σε τόσο μαζική και επίσημη ταυτόχρονα κλίμακα. 

Στην Ελλάδα απαλλαχτήκαμε πριν 8 μήνες από την κοινοβουλευτική παρουσία του οργανωμένου ναζισμού της Χρυσής Αυγής. Καθόλου όμως, όπως απέδειξε η συνέχεια, από την ναζιστοποίηση των πνευμάτων. Η απανθρωποίηση της εικόνας των προσφύγων, το πέρασμα των ορίων της ελάχιστης φυσικής ανθρώπινης αλληλεγγύης απέναντί τους, είναι ένα πολύ οριακό σημείο στην εγκαθίδρυση ενός ναζιστικού πλαισίου βασικών ιδεών στην Ελλάδα. Αν γίνει αυτό, τότε ο βασανισμός, ο φόνος, η καταπάτηση της αξιοπρέπειας θα γίνουν αποδεκτά ρητά και χωρίς εξηγήσεις. 

Έχουμε καθήκον προς το είδος μας να μην επιτρέψουμε να συμβεί αυτό στη βάρδια μας.